انسان به عنوان یک موجود مدنی، برای رفع نیازمندی های زیستی، روانی و اجتماعی خود نیازمند توجه، تعاون، همکاری و مشارکت با همنوعان خود در اجتماع است. اجتماعی بودن و لزوم تعاون و همکاری در قالب شکل گیری تقسیم کار اجتماعی برای رفع نیازمندی های اولیه ی انسانی سبب شده است تا بیگانگی اجتماعی به عنوان یک مساله ی اجتماعی مورد توجه قرار گیرد. کناره گیری افراد و بی توجهی آنها نسبت به محیط اطراف، دلسردی و بیگانگی نسبت به مسائل اجتماعی از موضوعاتی هستند که در محافل اجتماعی و سیاسی مورد توجه بسیاری از اندیشمندان اجتماعی بوده به طوری که بی توجهی نسبت به این موارد بسترساز بی تفاوتی و نهایتا احساس پوچی در بین افراد جامعه به حساب آمده است.

بیگانگی به مفهوم عام آن، که برخی از جامعه شناسان و روان شناسان اجتماعی از آن به گونه ای گسترده برای تبیین برخی از اشکال کنش ها و واکنش ها به جریانات اجتماعی و واقعیتهای پیرامونی، فشارهای روانی و تخیلات بیرونی و نیز توضیح انفصال فرد از نظام ارزشها ، باورها، هنجارها، اهداف فرهنگی و همچنین جهت اشاره به انفصال، بی علاقگی و عدم مشارکت اجتماعی-سیاسی و صور آسیب شناختی مشارکت استفاده کرده اند، از مفاهیمی است که در تاریخ تفکر اجتماعی قدمت و سابقه ی طولانی دارد و ریشه های آن به نخستین دوره های تاریخ منظوم برمیگردد. 

از آنجایی که اساس هر نظم اجتماعی را عاطفه و تفاوتمندی تشکیل می دهد پدیده ای مانند بیگانگی اجتماعی، بیانگر بی احساسی، بدبینی، بی میلی و به عبارت بهتر نوعی افسردگی اجتماعی است. از این رو در منظری آسیب شناختی بیگانگی در جامعه، نوعی بیماری اجتماعی شناخته می شود همانگونه که در نقطه ی مقابل آن، هرگونه اعتنای اجتماعی و نوعدوستی در حیات فردی و اجتماعی، نشانه ی پویایی و سلامت اجتماعی است.

در حقیقت شکل بندی و ساختار هر جامعه، به ماهیت و شکل کنش اجتماعی افراد بستگی دارد. با توجه به طیف بندی کنش های انسانی از وضعیت فعال تا غیر فعال، بیگانگی و بی تفاوتی اجتماعی منجر به شکل گیری یک جامعه ی منفعل می گردد. بیگانگی وضعیتی است که مانع از هرگونه مشارکت و تعامل های فعال، آگاهانه، مستمر و پایدار برای شکل دهی یک جامعه مردم سالار و زندگی اجتماعی بهتر می گردد. این وضعیت با طرد هرگونه کنش فعال در فرآیندهای تصمیم گیری سطوح خرد و کلان جامعه، باعث تقلیل تاثیر فرد بر آینده و سرنوشت جامعه و در نهایت افول و عقب افتادگی آن می گردد. (ندابخش: 1394: 54).